یادداشت آرمان فیاض درباره آیین نامه جدید جوایز ایسفا
“بیا به سینما کوتاه جان تازه بدمیم”
این روزها که مشغول فیلمبرداری یک فیلم سینمایی هستم ، بیشتر از پیش دلتنگ فیلم کوتاه شدم، دلتنگ امکان برای تجربه بیشتر، دلتنگ روایت‌های خلاقانه، دلتنگ پیگیریهای عاشقانه، دلتنگ بازبینی‌هایی که از سر ذوق برایش اشک می‌ریختم، حالا بیشتر می‌فهمم که فیلم کوتاه به چه اندازه پیشروست، و به چه اندازه امکان تجربه‌هایی را می‌دهد که بتوانی آن را به یک جهان اشتراکش دهی. حالا دیگر می‌دانیم فیلم کوتاه برای ما پل عبور به سینمای بلند نیست، شخصیتی مستقل و ویژه دارد، امکان بروز وضعیتی در خود نهفته دارد که خلاقانه تر و ناب ترش میکند، و البته که در این سالهای اخیر چه بسیار شد که پر افتخارتر باشد.
میراث این افتخار یک وضعیت ویژه و جوان و مترقی است که فی‌الذاته نیازمند الگو برداری از استانداردهای روز دنیا و دمیدن یک روح تازه است. نمی‌شود همچنان همان قبای کهنه و مندرس گذشته را به او پوشاند، برای گذار به آکادمی نیازمند تجربه هستیم، مثل گذار به دمکراسی، گذار به هنر ِمدرن، گذار به تجدد و … که البته هیچکدام نشد ولی این بار بگذار برای ما بشود.
امکان خوبی توسط دوستانمان در هیات مدیره ایسفا فراهم شده، قطعن همانند هر پدیده ی نو ْ نیازمند آزمون و خطاست ، اما امیدوار کننده است ، اشکالات گذشته نیست (چه فیلم‌هایی که در هیات انتخاب نادیده گرفته شده‌اند و بعدها از آنها بسیار شنیدم، و چه داوری‌ها که جامعه فیلم کوتاه را آزرده کرده‌اند، و چه فیلمسازان شایسته‌ای که رَه به جمع داوران آکادمی نبرده‌اند)
کالبد جشن مستقل فیلم کوتاه نیازمند به دمیده شدن یک روح تازه است، نیازمند شیوه‌ای است که پویاتر و کم‌خطا‌تر عمل کند.
ملتمسانه ازشما می‌خواهم؛ بگذاریم جامعه فعال در فیلم کوتاه خودش برای آینده خودش تصمیم بگیرد. بگذاریم استعدادهای جوان شکوفا شود، این جهان جان تازه می‌خواهد.
می‌خواهم از جشنواره “نهال” برایت بگویم، از جوان‌های خلاق با افکاری پویا. استعدادهای درخشان ناشناخته‌ای که (چه دانشجو سینما باشد و چه دانشجوی رشته ای دیگر/ و تنها و تنها با شرط عشق به سینما ) شناسایی می‌شوند، تشویق می شوند و امکان دیده شدن پیدا می‌کنند(تمام فیلم‌های نامزد جشنواره نهال از این پس به طور مستقیم امکان حضور در آکادمی را دارند). تو خودت خوب میدانی که در ادوار گذشته این امکان به آنها به مراتب کمتر داده می‌شد.
میگویی با این وجود فیلم هایی جا می مانند که ممیزی می شوند؟!
میگویم نزدیک به ١٣٠ فستیوال مورد تایید غیر ایرانی است که حضورشان را تضمین میکند.(همه آنها الزاما فستیوال الف نیستند)
میگویی اگر آن فستیوال ها هم نپذیرند چه؟
میگویم به قول علی حاتمی”هنر مزرعه بلال نیست که هر سال محصول عمده بدهد “بگذار رقابت باعث شکوفایی فیلمساز بشود، قطعن اینگونه بیشتر به او کمک میکنیم تا اینکه مسبب حضورش در یک دوره از آکادمی آنهم در کنار چند صد فیلم باشیم. و دست آخر بی‌نتیجه، بی‌نمایش و بی‌تجربه.
میگویی تعداد اعضای اکادمی زیاد می‌شود؟
میگویم بهتر، داوری در یک هیات بزرگتر ضریب خطا را پایین می‌آورد.
میگویی اعضای انتخاب چه؟
میگویم بگذار آکادمی ، آکادمی باشد مثل همه جا دنیا
“آکادمی اسکار، سزار، بفتا، گویا و …
میگویی ما را به خارجی‌ها چه؟
میگویم وقتِ آن نشده که از غار متحجرانه خود بیرون برویم، ما میتوانیم آینده بهتری را رقم بزنیم
چون این را مطمئنم :
هم من هم تو عاشق فیلم کوتاه هستیم.
