یادداشت مسعود امینی تیرانی دربار ه ی حذف تعدادی از فیلم های کوتاه از جشنواره ی سینمای جوان
امسال تعداد فراوانی از فیلم های کوتاهی که توسط هیات انتخاب سی و پنجمین جشنواره ی فیلم کوتاه تهران انتخاب شده، از شورای نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی مجوز نمایش در جشنواره دریافت نکرده اند. اینکه بازبین های محترم ” این حق را از کجا آورده اند؟” را می دانم. چون منتخب و منتصب سازمان سینمایی و معاونت ارزشیابی اند ولی اینکه ” این صلاحیت را از کجا بدست آورده اند؟ ” را نمی فهمم. اینکه براساس چه قانون بالادستی شرعی، عرفی و شغلی و براساس چه مصلحتی خود را صاحب رای می دانند، نمی دانم و نمی فهمم. نمی دانم و نمی فهمم چطور آنها دریافته اند که می توانند برای صلاح دین و دنیای من تصمیم بگیرند، ولی خودم نمی توانم!
اینکه چطور تشخیص داده اند: که دیدن فیلمهای کوتاه توسط همکاران و علاقمندانی که در جشنواره و در بیشترین حالت، تعدادشان به ۱۰۰۰ نفر هم نمی رسد، به صلاح نیست، را نمی فهمم. اینکه چطور این همه سریال خانگی و فیلم سینمایی فاقد محتوا و کیفیت که به خود اجازه انجام هرنوع شوخی زشت و رکیک را می دهند و سلامت روح و روان من و ما را می آزارد، امکان نمایش عمومی و میلیونی دارد، و چرا چند فیلم کوتاه این امکان نمایش محدود را بدست نمی آورد، برایم قابل درک نیست؟ آنها چه چیز را به صلاح می دانند ؟ و اساسا صلاح چه کسی را می خواهند؟ نمایش چند فیلم کوتاه در جشنواره ای که علاقمندان فیلم کوتاه را دور هم گرد می آورد، چه ثواب و عقوبتی را در خود دارد؟
کاش و لااقل، آقایان به قواعد مجوز سال قبل خود می نگریستند و به ما می گفتند که چرا برخی از همین فیلمها، قبلا مجوز نمایش گرفته اند و امسال براساس چه تغییری در قوانین بالا دستی آن مجوز را بدست نیاورده اند؟
این یک خواست جمعی برای فیلمسازان فیلم کوتاه است که بخواهند فیلم ها در جشنواره های فیلم کوتاه با نظارت و با مسئولیت دبیر به نمایش درآید. جشنواره اکران عمومی نیست که نیاز به صلاحدید و مصلحت اندیشی اداره نظارت داشته باشد. محلی برای تبادل و ارزیابی دست آوردهای فنی و هنری و زبانی اهالی فیلم کوتاه است. بعنوان عضوی از شورای سیاستگزاری جشنواره سینمای جوان متاسفم که با همه ی تلاشها و رایزنی ها و التماس ها و دعواها بازهم زورمان به صلاحی که آقایان تشخیص می دهند نرسید و امکان نمایش چند فیلم خوب در جشنواره فراهم نشد. اما این نکته را می دانم و می فهمم که آنها مشکلشان با امروز سینما نیست آنها از فردای سینما می ترسند، بنابراین ما با همین فرمان پیش می رویم.
