صبح امروز «محمد ارژنگ» از اعضای قدیمی انجمن فیلم کوتاه ایران که مدت زیادی مسئولیت سایت ایسفا را به عهده داشته است، در یادداشتی کوتاه به مساله‌ی حذف سیمرغ فیلم کوتاه پرداخته و درباره‌ی متن اخیر بیژن میرباقری خطاب به هادی علی پناه نیز توضیحاتی ارائه داده است.
«سیمرغ و یک فراموشی کوچک»
محمد ارژنگ
بازگشتن سیمرغ به جشنواره‌ی فجر، چیزی‌ست که بسیاری از اهالی فیلم کوتاه خواهان آن‌اند. اما برگشتن این سیمرغ به لانه، جز با پی‌گیری‌های به دور از حاشیه مقدور نیست. کاری که خوشبختانه همه، به خصوص هیأت مدیره‌ی ایسفا دارند می‌کنند. در این مسیر، چیزی که سبب می‌شود از حاشیه‌های بی‌ربط به دور بمانیم، نقد همدیگر است؛ کاری که بیژن میرباقری در پاسخ به نوشته‌ی هادی علی‌پناه شروع کرد. این کاری‌ست که من هم در این یادداشت کوتاه ادامه‌اش داده‌ام. مجموعه‌ی همه‌ی این‌ها با هم است که نه تنها سبب خواهد شد سیمرغ کوتاه به لانه برگردد، که ادامه دادنِ این روش منطقی، در آتیه مسبب اتفاقات بهتر هم خواهد شد.
خوشبختانه هم یادداشت هادی علی‌پناه و هم بیژن میرباقری، هر دو یک چیز را می‌گویند و آن هم فهماندن جایگاه بااهمیت فیلم کوتاه به برخی مدیران است که گویی دوست ندارند گوش و چشم‌شان را به این حقیقت بگشایند. به این مقصود، هادی علی‌پناه کماکان خواهان پی‌گیری برای برگشتن سیمرغ شده و دلایلش را توضیح داده و بیژن میرباقری پیشنهاد جشنواره‌ای مردمی را برای فیلم کوتاه داده که به بیان او «لج‌بازی‌ای» باشد با مدیران حرف‌نشنو. فارغ از آن که این لج‌بازی خوب است یا بد، اما در یادداشت بیژن، من چیزی را می‌بینم که تصور می‌کنم یحتمل نتیجه‌ی یک فراموشی کوچک است. در همان یادداشت، بیژن از خاطراتش در راه‌اندازی انجمن فیلم کوتاه گفته است. انجمنی که به لطف خودش و دوستان دیگر (که همه می‌شناسیم) حالا مایه‌ی همدلی ما شده و مأمن صنفی ماست. اما همان روزی که بیژن و دوستان دیگر برای راه‌اندازی انجمن، سراغ مدیری رفتند و جواب نه شنیدند، قصدشان چه بود؟ آیا قصدشان جز این بود که به جایگاه فیلم کوتاه رسمیت ببخشند و به آن هویت مستقلی بدهند؟ چیزی که واقعاً رخ داد و فیلم کوتاه، از محصولی پراکنده که فقط در جشنواره‌های دولتی نمایش داده می‌شد، به شاخه‌ای از سینمای ملی مبدل شد. مسیری که البته هنوز کامل نشده و باید پیش برود. بنابراین شنیدن این کلام از زبان بیژن که «در کافه‌های کمی زیرزمینی می‌شود جشنواره‌ی مردمی راه انداخت» بیش‌تر از هر چیز برایم تداعی‌کننده‌ی فراموشی نگارنده‌ی آن از مسیری‌ست که خودش به همراه هم‌صنفانش آغاز کرده است. من هم مانند هادی علی‌پناه معتقدم باید با بیش‌تر وارد کردن فیلم کوتاه به رویدادهای مهم سینمایی، سبب شویم این شاخه از سینمای ملی بهتر دیده شود. هدف از این همه اصرار اهالی فیلم کوتاه به بازگشت سیمرغ، نه خود آن، که جلب توجه آن گوش‌ها و چشم‌های بسته و گسترده کردن دامنه‌ی تماشاگران فیلم کوتاه است و گرنه چنان که علی‌پناه هم نوشته «یک تندیس خالی به چه کار فیلم‌ساز می‌آید؟.»
۲۹ مهرماه ۱۳۹۵
