کشته شدن کیان پیرفلک و دهها کودک و نوجوان دیگر حجت را بر ما تمام کرد.
ما فیلمسازان در این سالها همواره با خط قرمزهای فراوان برای خلق آثارمان مواجه بوده‌ایم. یکی از مهمترین آنها که در یک سال اخیر هم به کرات روی آن تاکید شده، منع موضوعاتی از قبیل کودک‌کشی و خشونت علیه کودکان در فیلمها بود. آنچه که امروز در عین ناباوری به هولناک‌ترین و عریان‌ترین شکل نه در فیلمها که در کوچه و خیابانهای شهرمان می‌بینیم.
در تمام این سالها، قوانین و بخشنامه‌های ریز و درشت را به نام حفظ حریم خانواده و کیان جامعه پذیرفتیم، زیر بار ِارشادهای وزارتخانه‌ای که بنا بود کارش فرهنگ باشد، مجبور به سکوت شدیم چون می‌خواستیم به قانونی پایبند باشیم که حکومت امروز در خیابان بزرگترین نقض‌کننده‌ی آن است.
اکنون که کودکان و جوانان‌مان را از دست می‌دهیم، حال که حکومت ارزشی برای هیچ جان و مالی قائل نیست، صدای ملت خود را نمی‌شنود و فرزندان و خواهران و برادران ما را همچون دشمنی می‌پندارد که به رویش میتوان آتش گشود، چگونه میتوان به آن اعتماد کرد؟ وقتی حتی به قوانین خودش هم پایبند نیست.
وقتی شما برای خواست ملت حاضر نیستید حتی یک قدم به عقب بردارید، ما گامی به پیش برمی‌داریم تا بگوییم از این پس در واقعیت، زندگی و کار خواهیم کرد. ما جایی خواهیم ایستاد که مردم عزیز ایران ایستاده‌اند.
احقاق حق و ابراز عقیده هیچ مجوزی جز خواست و اراده‌ی ملت نمی‌شناسد.
انجمن فیلم کوتاه ایران
