تاریخ ارسال: ۱۳۸۶/۱۰/۱۱
«بایرام فضلی» عضو انجمن فیلم کوتاه ایران و فیلمبردار سینمای ایران در نامه‌ای خطاب به دست‌اندرکاران جشنواره بیست‌وششم فیلم فجرعنوان کرد: «با این شرایط، فیلمسازان مجبورند یکسال صبر کنند تا فلان جشنواره کوتاه در موردشان قضاوت کند و اگر موفق به دریافت جایزه شدند، آن‌وقت شاید شانس این را داشته باشند که در جشنواره فیلم فجر، فیلمشان دیده شود. لااقل شرایط در دوره گذشته جشنواره بهتر بود که فیلمهای راه یافته به جشنواره‌ها را هم شامل می‌شد نه فقط جایزه گرفته‌ها را.»
در این نامه آمده است: دوستان عزیز جشنواره محترم فیلم فجر،این وجیزه را نه برای غرض ورزی با شما می‌نویسم و نه قصد آن دارم که خدای نکرده حقی را ناحق جلوه دهم. خوب می‌دانم و خوب می‌دانید که آنچه من و شما را به گفتگو وا می‌دارد، زبان مشترکی است که ما را در کنارهم می‌آورد و باعث می‌شود که ما دست‌اندرکاران تهیه و ساخت فیلم و شما دست‌اندرکاران مسائل فرهنگی و هنری فیلم در جهت اعتلای سینمای این مرز و بوم تلاش کنیم.
در بخش دیگری از این نامه می‌خوانیم: خبرساده ولی عجیبی بود مبنی بر اینکه جشنواره فیلم فجر قصد دارد فیلمهای کوتاه مستند و داستانی بخش مربوط به فیلم کوتاه خود را از میان فیلمهای برگزیده و جایزه گرفته جشنواره‌های داخلی انتخاب بکند. نمی‌دانیم چرا باید شما اینقدر مطمئن باشید که جشنواره‌هائی که جایزه به این فیلم‌ها داده‌اند، رای‌شان بر حق است؟
در ادامه این نامه آمده است: خوب می‌دانیم و می‌دانید که سلایق متعدد، شرایط متعدد، فیلمهای متعدد و نقطه‌نظرهای متعدد می‌توانند در مطرح شدن یا مطرح نشدن یک فیلم نقش اساسی داشته باشند. وقتی کسی داور یا عضو هیئت انتخاب یک جشنواره می‌شود، فیلم‌ها و موضوعات بر اساس شرایط خاص آن جشنواره، آن لحظه و آن دوره داوری و انتخاب می‌شوند که ممکن است این شرایط به دلیل محدودیت جشنواره، موضوعی بودن جشنواره، داوری غلط، انتخاب غلط و تصمیم‌گیری غلط، نتیجه چندان خوشایندی هم نداشته باشد.
«بایرام فضلی» در ادامه نوشته است: با همه احترامی که به همه داوران و هیئت‌های انتخاب قائلم، چون خودم چند بار در این سمت بوده‌ام به کرات شاهد سلیقه‌های درست و غلط بسیاری از دوستان بوده‌ام و مطمئنا خودم هم خالی از نقص نبوده‌ام، چرا که انسان جایز‌الخطاست.
در بخش دیگری از این نامه می‌خوانیم: اگر منظورتان از فیلمهای کوتاه برگزیده جشنواره‌های داخلی، معرفی و شناساندن آن فیلم‌هاست که آن فیلم‌ها یک بار تشویق شده‌اند و اگر قرار است دوباره تشویق شوند، باید در کنار فیلمهای جدید و هیئت انتخاب و داوری جدید مورد ارزیابی قرار بگیرند چرا که فیلمهای جدید و هیئت انتخاب و داوری متفاوت قضاوت وبررسی جدیدی را پدید می‌آورد و اگر فیلمهای برگزیده قبلی، در این شرایط جدید نیز برنده شوند، مطمئنا در حق آن فیلم و فیلمهای دیگر اجحاف نشده و آن فیلم به حق مسلم خود رسیده است.
در ادامه نامه «فضلی» آمده است: می‌گوئیم باشد، اگر شما وقت ندارید، چرا اجازه نمی‌دهید خود این فیلمسازان خودشان را قضاوت کنند؟ خود اینها که به خودشان وکارشان و دوستانشان بیشتر اهمیت می‌دهند . ابتدائی‌ترین شکلش این است که اینها خودشان تشکیلات و انجمن دارند و خودشان می‌توانند به شما کمک کنند که راحت‌تر به آنها کمک کنید. مطمئن باشید بچه‌های خوبی هستند و قدردان هر نوع محبتی.
در بخش دیگری از این نامه می‌خوانیم: زمانی که جشنواره‌های داخلی فیلم کوتاه برگزار می شدند در جریان بودم که فیلمهای بیشتر دوستان فیلم کوتاه‌ساز، آماده نبود و هر چقدر سعی کردند، نتوانستند فیلمشان را به جشنواره های فیلم کوتاه برسانند. اکنون که فیلمشان آماده شده مجبورند یکسال صبر کنند تا فلان جشنواره کوتاه در موردشان قضاوت کند و اگر موفق به دریافت جایزه شدند آن‌وقت شاید شانس این را داشته باشند که در جشنواره فیلم فجر، فیلمشان دیده شود. لااقل شرایط در دوره گذشته جشنواره بهتر بود که فیلمهای راه یافته به جشنواره‌ها را هم شامل می‌شد نه فقط جایزه گرفته‌ها را.
در ادامه می‌خوانیم: زمانی که کسی فیلمی می‌سازد تمام انرژی و اعتقادش را به کار می‌گیرد و امیدوار است که به کارش اهمیت بدهند و زمانی که اعتقاد او با ندانم‌کاری‌های یک عده مسئول و مدیر سست می شود بزرگترین فاجعه عالم برای او رخ داده. شما اگر فیلمساز باشید می‌دانید چه می‌گویم. زمانی که هیچ کسی پشتیبانت نیست ولی اعتقادت به کارت آنقدر است که حاضری تمام زندگی خود را صرف فیلم و سینما و اعتقادت کنی، آن‌وقت است که کم توجهی می‌سوزاندت و به جائی می‌رسی که نفرت تمام وجودت را فرا می‌گیرد و اگر با خودت کنار نیائی، مطمئنا کار دست خودت خواهی داد. لطفا خودتان را جای آن فیلمسازی بگذارید که تمام اعتقادش در چند دقیقه خلاصه شده و منتظر است که لااقل به او احترام گذاشته شود.
فضلی در انتهای این نامه نوشته است: جشنواره زمانی برای همه فیلمسازان این مرز و بوم اهمیت پیدا می‌کند که همه حس کنند آن جشنواره به خاطر وجود آنها پایه‌گذاری شده است
