بیست و یکم شهریورماه، روز سینماست.
سینمایی که دوستش داریم و روزهای خوب و بدمان را با آن می گذرانیم. اما حوادث تلخ یکسال گذشته که منجر به شدیدترین و بی‌سابقه‌ترین برخوردها با اهالی سینما و فیلم‌سازان شد را نمی‌توان به سادگی فراموش کرد.
مگر این نسل فیلم‌سازان فیلم کوتاه، همان نسل رشد کرده در این جامعه و آموزش دیده در دو دهه‌ی گذشته‌ی این کشور نیستند؟ پس چرا ما را همان گونه که هستیم بر نمی‌تابند؟ چرا رشد و بالندگی آنچه خود در تربیت و پرورش آن شریک بوده‌اند را نمی‌توانند بپذیرند؟!
احکام عجیب قضایی، تهدیدها و خط و نشان کشیدن‌ها، ممنوعیت‌‌ها و محدودیت‌ها، تغییر دادن ناگهانی مدیران باسابقه و اساتید مجرب، امنیتی کردن فضای ساخت فیلم و تحدید جریان آزاد سینما، دلزده کردن مردم از محتوای آثار سینمایی، حذف سرمایه‌ها، در کنار بحران معیشت مداوم و از همه مهم‌تر دو راهی ناگزیر پذیرش یا عدم پذیرش واقعیت موجود، از ما، فیلم‌سازان تازه‌ای ساخته است.
ما که در این سال‌ها در حال تجربه‌ی همه‌ی راه‌های ممکن از خودسانسوری گرفته تا سکوت، خداحافظی با سینما، مهاجرت و پذیرش یا روی‌گردانی از محدودیت‌ها بوده‌ایم، اکنون و در این روزی که از آن ما فیلم‌سازان است و نه متعلق به مدیران، یک بار دیگر به خود یادآوری می‌کنیم که چرا و چطور ما فیلم‌سازان فیلم کوتاه هستیم:
«ما آزاد و مستقل فیلم می‌سازیم.
ما به آنچه واقعیت جامعه‌ی خودمان است نگاه می‌کنیم و فیلم می‌سازیم.
ما بدون سرمایه، بدون مجوز، بدون دوربین، بدون مکان و زمان هم؛ فیلمسازیم».
روز سینما بر ما مبارک باد.
