اردیبهشت سال 53 توی شهر مرزی بانه کردستان به دنیا اومدم. وقتی 6 ساله بودم و پدرم کشته شد من کنارش بودم. به همین دلیل هیچوقت نتونستم از زیر سایه جنگ و مرگ خودم رو خارج کنم و هرچی مینویسم و میسازم ناگزیر به همین موضوعا برمیگرده. توی دبیرستان ریاضی فیزیک خوندم و همیشه نمره های حفظیاتم بالاتر از ریاضی و فیزیکم بود. بعد که توی دانشگاه مهندسی مکانیک میخوندم، فهمیدم که به شعر و موسیقی و تئاتر و ادبیات علاقمندم. خیلی زود یه سه تار خریدم و شروع به نواختن کردم و بعد شعر میگفتم بعد رفتم روی صحنه تئاتر بعد تیاتر کارگردانی کردم و بعد رفتم فیلم ساختم، طوری که انگار از قافله عقب افتاده باشم. بعد دیگه همه چی شد فیلم و بقیه هنرها در سایه اش قرار گرفت. کمتر ساز زدم و کمتر شعر گفتم. اولین فیلمم رو با دوربین اجاره ای وی اچ اس از انجمن سینمای جوان تهران که هنوز قراردادشو دارم ساختم. وقتی با کمک برادرم به عنوان دستیار کارگردان، داشتم از خانواده عموم فیلم میگرفتم ، فکر میکردم که دارم شاهکار خلق میکنم . ولی خیلی زود فهمیدم که چقدر فیلم ساختن سخته و شروع کردم دوباره از اول به فیلم دیدن و اینبار با دقت بیشتر و رفتم سراغ کلاسهای جورواجور و متفرقه و هر چی که به فیلم و سینما مربوط بود. هیچوقت نتونستم از فیلمسازی پول دربیارم به همین دلیل همیشه یه مهندس موندم و خرج زندگیم رو از این راه در آوردم. یه روزی خیلی اتفاقی توی اینترنت برای مدرسه فیلم لودز لهستان اقدام کردم با اینکه میدونستم برای روز امتحانش نمیتونم ویزا بگیرم. در کمال خوش شانسی در همون هفته امتحان مدرسه فیلم لودز، فیلمم در جشنواره درامای یونان حضور داشت و من تونستم با همون ویزا یه مدت 5 روز اجازه عبور از لهستان رو داشته باشم و رسیدم و امتحان دادم و با نمره 92 از 100 به عنوان نفر اول امتحان پذیرفته شدم و خیلی سریع ثبت نام کردم و برگشتم ایران و پول کمی که پس انداز کرده بودم رو با خودم برداشتم و تونستم یک سال در مدرسه درس بخونم. وقتی برگشتم ایران تقریبا هیچ پولی نداشتم و مجبور بودم که کار کنم و دوباره برگردم که دیگه هیچوقت برای تحصیل به اونجا برنگشتم. از اون موقع دارم فیلم میسازم ولی کمتر و کار مهندسی میکنم که زنده بمونم . امیدوارم روزی برسه که کاری به جز فیلم ساختن نداشته باشم و امیدوارم روزی بمیرم که دارم رویاهام رو کارگردانی میکنم.